 |
| As good as it gets |
 |
| cloud atlas |
 |
| the dreamlife of angels |
 |
| searching for bobby fischer |
 |
| taare zameen par |
 |
| skyfall |
Görmüş olduğumuz gibi yazma hevesimin azaldığı yetmiyormuş gibi upload etmesi 5 dk süren film afişlerini bile koymamaya başladım. Neden? çünkü koyacak afişim yok. neden? çünkü film izlemiyorum. neden? çünkü bu sene yani geçen dönem ruhumu resmen çektiler. hatırladığım tek şey 3 ay sabah kalkıp derse gittiğim (bazen hiç gitmediğim), beynimin içindeki düşüncelere hapsolmamak için saçma sapan insanlarla takıldığım, sınav zamanı da kafamı iki cümle okumak için zorla patlattığım. neyse ki çok az kayıpla atlattım akademik kariyer bakımından çünkü ben ciddi başarısızlık görüyordum en son halimi fark ettiğimde. Hayır insan hiç mi ders almaz yaptıklarından gene gittim şansımı deniyeceğim diyip yeni insanlar hayatıma soktum, gene kendim hakkında çok fazla şey anlattım pişmanım evet. Napıyoruz artık insanlara güvenmiyoruz. Bunu beşbinkere söylersem belki birazcık uygulayabilirim. Aslına bakarsak en çok uyuduğum seneydi çünkü bir yükten kurtulmuştum ama bu yükten kurtulma meselesi benim başka şeyleri unutmak için insanlara ihtiyacım olduğu zamana denk gelmemeliydi. Hayır 3 sene hiçbir sıkıntım yoktu 4. sene kafamı meşgul etcek meseleler oldu ve şuan odamda ders çalıştığım, takıldığım duvarın üzerinde kaç tane çizik, boya, iz var ezbere biliyorum çünkü uzun süre kendisiyle bakıştık. Asla şöyle olucak, böyle planlar yaptım demiyoruz. Temkinli yaklaşıyoruz. +1 oyuncularla yollarımızı ayırıyoruz. Bu da bu yazının şarkısı olsun. kendime welcome to the world of myself diyorum. özlemişim valla tek mutlu olduğum yeri.
