Ahmet Ümit / Beyoğlu Rapsodisi

ahmet ümit macerama son kitabı istanbul hatırası ile başlamıştım ve daha öncede belirttiğim gibi o kitaptaki yalın türkçe çok hoşuma gitmişti ayrıca kitabın hikayesi de oldukça hoştu. bu gazla koşup beyoğlu rapsodisi alan ben an itibariyle büyük bir hayal kırıklığının içinde sürünmekteyim. şimdi kara kara beyoğlu rapsodisi yanında aldığım bab-ı esrar'ı kimin okuyacağını düşünüyorum.

kitaba büyük bir hevesle başladım. (everest'in bu büyük ebattaki kitaplarını çok seviyorum.) hikaye çok tanıdık bir şekilde başladı: 3 tane birbirini çok seven arkadaş. tıpkı istanbul hatırasındaki gibi! ve kitabın anlatıcısı bu arkadaşlardan biri! aa tıpkı istanbul hatırasındaki gibi. bu benim ahmet ümite olan inancımı sarstı çünkü demekki istanbul hatırasında ben özgün bir kitap okumamışım. yazar kendini tekrar etmiş.

bu şokla hikayeye devam ettim. kitabın bendeki hatrı beyoğlunu anlatmasıydı. Beyoğlu yani eski adıyla pera içinde büyük gizemler barındırıyor. eskiden çoğunlukla gayrımüslümlerin yaşadığı bu bölge yapıları olsun, yaşam tarzı olsun her zaman ilgimi çekmiştir ve benim için istiklal demek beyoğlu demek beyoğlu demek tarih demek. bir şansım olsa tüm bu çirkinliklerin olmadığı zamana dönmek isterdim. pastanelerin meyhanelerin olduğu çeşit çeşit dillerin konuşulduğu zamana...

neyse kitapta bunu anlatarak bi 300 sayfa geçirdi zaten. ee hani polisiyeydi bu yanlış mı okudum acaba diye düşünürken olaylar alevlenmeye başladı. son 10 sayfada katili söyledi macerayı bağladı(!) ahmet ümit. hayal kırıklığına uğramadığımı söyleyemem yani bence çok da zekice bir hikaye değil.

ondan önce kitapla ilgili beni rahatsız eden başka şeyler vardı. mesela kitaptaki anlatıcı kişi yani 3 arkadaştan biri olan selim. bu selim kendini makul, mantıklı, kararlı, düzgün bir hayat yaşayan, her adımını düşünerek atan, duygularına fazla yenilmeyen biri gibi görüyor ama aslında bunların hiçbiri değil! yok neymiş şöförü bunu kudretli bi insan gibi görüyormuş o yüzden saygıda kusur esirgemiyormuş. sen kim kudret kim selim bey! bi kere kenan'ı deli gibi kıskanıyordu bu selim bütün kitap. katya buna kenan'ın üzerinde baskın var dedikçe "yoo yoo kenan beni dinlemez" diyordu ama içten içe mutluluktan uçuyordu. ayrıca giriştikleri saçma polisçilik oyununda iki karar aldı bi silah dayadı diye kendini lider görüp "ehehe ben süperim" diyip durdu. kenan buna dr watson diyince bile yediremedi. çünkü kenan'ı hiçbir zaman hazmedemiyordu. adam rahat parayla ilişkisi yüzeysel, ağzının tadını biliyor, kadınlar buna ilgi duyuyor o da evlenip kendini bi kişiye bağlamamış. nihat ise ikisi tarafından resmen KULLANILIYORDU. bu sefer ben mi para vercem buna yaaa bayağlığındaydı arkadaşlık ilişkileri. nihat düşünemez nihat iş bulamaz nihat karısına bağıramaz nihat böle nihat şöle nihat yer yarılsa içine girse. nefret ettim bu selimden valla, hiç bu kadar nefret ettiğim bir roman karakteri olmamıştı.

bir de ahmet ümit katya'nın altından bir naneler çıkcak imajı verdi kitabın başlarında. belki de hikayenin gidişini öyle tasarlamıştı ama katya hiçbir yere bağlanamayarak kitabın sonunda kayboldu.

kocası katil çıkan gülriz'in Selim'i haklı bulmasına ne diyim?!!! YUUUHH! kadın ya etilerde boğaza karşı oturmanın lüksünü seviyordu ya da tamamen yüzsüz. işi gücü bırakıp şirketin başına geçip AZYA'yı kurtarıyor bak sen.

ay neresinden tutsam elimde kalıyor. daha fazla bu kitabı hatırlamak istemiyorum.